«...اکنون

بازآمده به آهویِ دوچشم و دو پای به شتاب

که منم، سنگم

به ملتقای دو دریا

نه که لعلی بدخشان، سرخ چنان و لعل چنان

لبِ یار عقده‌ی صلب

نشسته بر انگشتریِ هزار و یک شبِ آن کاروانیِ بی‌دلِ قافله‌های آینه‌بار

که به هزار سودا و یک خواستن

هزار و یک بادیه روفته تا خاک گور

و من، منم

نشسته به صبوریِ سنگ‌مانده

دل‌گشوده- به مهارتِ گزلیک و چشم-

که یا دلِ من، یا دلِ او

می‌بترکد

از این‌همه تاریکی که تو بر توست...»